In die tijd waren er enkel clubs in Turnhout (waar Eddy toen aangesloten was), Zenith Beerse (waar Jos L'Eau toen trainer was, jawel, toen al), Hoogstraten (dat bij het katholiek sportverbond speelde, niet bij de Belgische volleybalbond), Arendonk (Okido is 1 jaar ouder dan Fram) en Retie.
Dit was de tijd dat Turnhout naar haar top groeide. Deze ploeg zou 3 x achtereen Belgisch kampioen worden ('75 - '77) en dus ook Europees spelen. Bij dat Turnhout was ook Eddy Heyns aangesloten.
Het bleef niet bij ideeen en goede voornemens alleen. Staf zag het niet zo zitten maar de anderen begonnen in maart '71 te trainen, buiten bij de jongensschool, daarna ook binnen.
Twee spelers is natuurlijk maar weinig en dus trokken onze vrienden op strooptocht. Zo sprokkelden zij de eerste Merksplasse volleybalploeg bij elkaar. Deze bestond toen uit: Luc Stevens, Jos Thoné (jawel, de Jos die nu bij heren 2 speelt), Jos Jacobs, René Beyens, William Melis, Leo Jansen, Jacques Van Opstal en uiteraard Stan Van Bavel en Eddy Heyns.
Onder leiding van Eddy begon dit gezelschap duchtig te trainen. Om binnen te kunnen spelen, moesten wel eerst beschermkappen voor de lampen gemaakt worden. Maar dat was natuurlijk geen probleem.
Dat het deze ploeg menens was, wordt bewezen door hun inschrijving bij de Belgische volleybalbond op 19 juni 1971, dus nauwelijks 2 maanden nadat ze waren beginnen trainen. Die dag zag onze club dus officieel het levenslicht (onder de naam van Merksplas, wat een paar maanden later werd veranderd in FRAM Merksplas).
Het toeval wilde dat Gust Fransen net een fabriekshal liet bouwen aan de Veldenberg (waar tot onlangs nog Frank's gym gevestigd was).
Als ze daar eens zouden terechtkunnen, dat zou schitterend zijn. Maar wie kon dat gaan vragen? Om dat te doen, werd Luc Sommen aangesproken. Hij is een generatiegenoot van Stan en Eddy en zoon van de toenmalige secretaris van Merksplas. Die was wel geschikt om zo'n kontakten te leggen. Hij stuurde zijn vader naar Gust om eens te gaan polsen naar de mogelijkheden.
Marcel Sommen dus op weg naar de Gust.
"Ha Gust, da's een ferm hal die ge hier aan 't zetten zijt, groot, hoog, ja da's een ferm hal".
Babbel, babbel, babbel, ....
"Zeg Gust, onze Luc die is begonnen met een volleybalclub hier in Merksplas en die gasten zoeken nog een zaal om hun wedstrijden te spelen. Die hal van U zou eigenlijk een ideale plaats kunnen zijn, groot en hoog genoeg. Zie de gij zo geen kans om die mensen hier zo AF EN TOE eens te laten spelen?"
"Goh Marcel, daar vraag de gij mij wat."
Weer wat babbel, babbel, babbel,...
Uiteindelijk: "Allez, als 't hier aankomt, dan mogen die mannen hier AF EN TOE wel eens komen spelen."
Zo moet dat toen ongeveer gegaan zijn. Let wel dat de hal er toen nog niet stond, ze werd pas gebouwd. Toen Gust had toegezegd om de nieuwe club daar te laten spelen, deed hij er ook alles aan om de hal tijdig klaar te hebben tegen de start van de eerste competitie. En dat lukte nog ook.
Wat Gust toen nog niet wist, was dat het voor de mannen eigenlijk altijd wel uitkwam om daar vrijdags te gaan trainen. AF EN TOE werd dus al gauw elke week. Dat hield voor Gust wel in dat vrijdag 's middags die hal niet meer gebruikt kon worden om te werken, want ze moest leeggehaald worden, zodat de volleyballers er 's avonds terecht konden. Alles wat op en in de onmiddellijke omgeving stond, moest verplaatst worden (en dat in een fabriek waar stalen constructies werden gemaakt; niet altijd even simpel), er moesten netten langs de kanten worden gehangen om te voorkomen dat de ballen overal in de fabriek zouden terecht komen en er moest geveegd worden. Dit was het werk voor Jef Fransen, Guy Maene en Jos Leys. 's Zondags 's avonds moest alles dan weer klaar gezet worden voor het werk van 's maandags. Een werk voor dezelfde 3 heren, na sportweekend. Op die manier heeft de club zo'n 6 seizoenen gespeeld. Je kan wel zeggen dat de club in Gust een geweldige sponsor had gevonden en dat de club dus terecht FRAM MERKSPLAS is genoemd (FRAM staat voor FRAnsen Merksplas en was de naam van Gust Fransen zijn bedrijf).
Toevallig bevond zich vlak bij het volleybalveld de ingang naar de archiefkelder van FRAM. Eigenlijk zou die kelder wel kunnen dienen als clublokaal. Als we daar eens een stuk van zouden kunnen inrichten. En zo gezegd, zo gedaan. Jaar na jaar werd de club groter, moest dus ook het clublokaal uitgebreid (en dus ook de archiefkelder ingekrompen) worden. Het moet gezegd, deze kelder was een schitterend clublokaal, waar menigeen prettige herinneringen aan heeft.
Enfin, de zaal was er, maar ook de spelers moesten klaar zijn om aan de competitie te beginnen. Zoals al eerder gezegd, waren zij beginnen trainen in maart. Ter voorbereiding speelden zij eerst een tornooi bij Vobaco Lichtaart (n.a.v. het opstarten van die club), in openlucht.
Begin oktober was het dan zo ver. De allereerste competitie voor de kersverse club ging van start. De eerste tegenstander heette Maccabi, met winst voor FRAM.
Zo verging het ook de volgende 2 tegenstanders van FRAM. Wat een start. Sommigen begonnen al te dromen van de titel. Maar dit was toch wat voorbarig, zo zou blijken.
Ik moet hier ook nog vermelden dat Gust Fransen niet alleen een deel van zijn fabriekshal en zijn archiefkelder ter beschikking stelde van de club maar ook nog eens een minibusje klaar hield om de verplaatsingen te maken.
Aldus werd de start gemaakt van onze volleybalclub FRAM Merksplas.
Tot zover de ontstaansgeschiedenis van onze club. In het volgende nummer komt een verslag van een interview met Roger Pouders, nu trainer bij dameslandskampioen Herentals maar lang geleden één van onze eerste trainers.
In de namiddag was de club uitgenodigd op het gemeentehuis. Het bestuur, de 3 kampioenenploegen en de stichters waren hierop present. Nadat iedereen van een drankje was voorzien, gaven zowel de Heer Burgemeester Leo Verstraeten als onze voorzitter Guy Maene een kleine toespraak.
Na dit officiele gedeelte, trok men naar de sportschuur, alwaar een reunie van oud-spelers op het programma stond. Er werden onderling enkele wedstrijden gespeeld (nog op een redelijk hoog niveau), om vervolgens veel herinneringen van vroeger samen op te halen (voor sommigen tot in de vroege uurtjes).